απάθητος

-η, -ο (Α ἀπάθητος, -ον)

νεοελλ.

αυτός που δεν έπαθε, δεν έχει υποφέρει

αρχ.

εκείνος που δεν είναι δυνατόν να πάθει τίποτε

(«ἀπάθητος ο Χριστός», Μέγας Αθανάσιος).